Hij staat stil.
Niet omdat hij niet weet waarheen,
maar omdat hij wil kijken — echt kijken.
Naar wat er is,
naar wat voorbijgaat,
naar wat blijft.

In zijn stilte schuilt beweging.
In zijn eenvoud, verwondering.

Een moment van adem tussen het ruisen van de dagen.
Een herinnering dat stilstaan ook vooruitgaan is.